Пријатељство са Америком се „одржава“ кроз партнерство дугорочних интереса, а не политронизма и краткорочног добровољног конформизма!

1. Вучићева нада у евентуални „компромис“ у преговорима које обнавља и редизајнира кроз агитацију и лобирање свог тима, током читавог послератног периода, заједно са нашом намерно ампутираном политичком наивношћу да креирамо и верујемо бланко наратив о „међусобном признању“ „, без снажног залагања (јер; овај посао ће „радити цела Америка“!?) креативни и јединствени (јер; довољан нам је наш физичар и опет; амерички подстрек!) наши, били су и остали не само два пожељне перцепције али и две бескорисне и непродуктивне дискусије у јавном политичком комуницирању Београда и Приштине. Клод Леви Штраус, познати антрополог у научним круговима, има антологијску изјаву (мислим) када анализира социокултурне односе између различитих друштава, која је отприлике овако парафразирана; „скоро сваки међунационални однос има имагинарни ниво и реалан…“. Чак и Вучићи, Тачи, Мустафа, а сада и Курти, изгледа да су свесно „хранили” такав „Штросов извештај”… Милионито питање које се сада поставља је; Да ли је то била невиђена дипломатска наивност, и нечувена бесмислица нашег политичког адолесценције, или је то била потреба времена у којем смо, у недостатку сопствених снага, били принуђени (и несумњиво; дужни) да извршавамо и налоге и интересе другима већим од нас.

2. У историјама и наративима о светским политичким и културним искуствима имамо много случајева да су нације много већи и важнији од нас (који су превратом сопствених интереса са интересима Америке) успели да схвате са срећним краја (нпр. послератна Немачка, Израел, Јапан, Јужна Кореја, Тајван, итд.) и њихов национални просперитет и еманципација, као и њихов државни развој и ширење. Дакле, са срећним завршетком, који у апострофираним случајевима није грађен нити култивисан наивношћу (импровизација), ни конформизмом (ирационално), ни сервилношћу (стросовском), већ уз узвишене социолошке жртве и искрену посвећеност обе стране. Јер, тип партнерства (који се, осим на интересу, заснива и на искрености) о коме говорим не може се градити, а још мање „одржавати“ без заједничких интереса; геоекономске, геополитичке и међудржавне са стратешким партнерима (пријатељима).

3. У албанским земљама, а посебно на Косову, искрено и безбедно геополитичко партнерство са Сједињеним Државама које је инаугурисано, култивисано и наслеђено пре рата харизмом и репутацијом Ибрахима Ругове (коју су касније (зло)употребили неки политичари!), после рата се готово претворио у фолклорну иконографију и формалну политичку рутину која је више служила партијским и идеолошким циљевима него државним и националним. Ова врста „партнерства“ (које је формално „продато“ за неке политичке гласове) била је у опасности да се инсталира на косовску политичку сцену искључиво као идеолошки аргумент за стигматизацију и стереотипизацију политичких противника надимцима и епитетима (попут „анти- амерички“, „севернокорејски“, „комунистички“ итд.) компромитујући, а не као алиби који је доказао лојалност и рационални политички конформитет нашем пријатељу и стратешком партнеру, Сједињеним Америчким Државама (САД). Сада САД морају да остану у сали „компромиса“ који Вучић моли, такође из неких других разлога; а. Први разлог, као почетни и главни кум целокупног пројекта независности, био је и остао носилац и заговорник целокупног државотворног процеса; б. Други разлог има везе са геостратешким интересима, које још неко време има у овом делу света, а који су, срећом, у потпуности у складу са нашим дугорочним националним и државотворним циљевима и амбицијама. ц. Трећи разлог се односи на реафирмацију интересовања за дугорочну реконфигурацију Западног Балкана, како из Сената, тако и из Пентагона.

Пријатељство са Америком се „одржава“ кроз партнерство дугорочних интереса, а не политронизма и краткорочног добровољног конформизма…

With this cabinet, Serbia sank pro-Western hopes

The method of selection and the strategy of creating the government cabinet of Aleksandër Vucic proves that;

• The government that emerged from the “elections” is pro-Russian and anti-Western;
• Armed conflict in the Balkans is inevitable;
• Serbia is definitely giving up on Europe and the European Union;
• Washington and Brussels were completely wrong in seducing Serbia;
• Vučić’s impunity approach has only increased Russian influence in Serbia;
• “Expertise” and the layout of Washington and Brussels shared by Vucic, must be examined with new responsibility;
• The long-term primacy towards the West in the Balkans remained exclusive only to Albanians;

Is a new world order in the making?

1. As it seems, America is gradually withdrawing from the promised aid to Ukraine and that this problem will soon be “delegated” to the EU. The new American geopolitics (after the war in Ukraine and Gaza) with the reduction of “care” towards both Europe and the Western Balkans will undoubtedly open the “Pandora’s box” for a new bipolar world order.

2. It is also investigated that Washington is now directing its capacities much more towards China and the Pacific. Many Brussels offices have now started to “whisper” this fact. Although it should not be forgotten that America, through NATO, still as a global superpower can control both the security and the stability of the regions without significant problems… such as the Western Balkans, where Serbia, through Aleksander Vučić, is playing the role of small Putin…

3. The risk for a de-Europeanization (read; a political and economic chaos) of America can only come with the possible re-election of Donald Trump. Who according to many Western analysts, as well as his own public statements in the campaigns, is more interested in “American interests” than global European ones.

1. Siç po duket, Amerika po tërhiqet gradualisht nga ndihma e premtuar ndaj Ukrainës dhe se këtë problem do ia “delegoj” së shpejti BE-s. Gjeopolitika e re (pas luftës në Ukrainë dhe në Gaza) amerikane me reduktimin e “përkujdesjes” si ndaj Evropës, ashtu edhe ndaj Ballkanit Perëndimor vetëm sa do e hap pa asnjë dyshim “kutinë e Pandores” për një Rend të ri bipolar botërorë.

2. Po ashtu hetohet se Uashingtoni tashmë kapacitetet e veta po i drejton shumë më shumë kah Kina dhe Paqësori. Këtë fakt, tani kanë filluar ta “pëshpërisin” zëshëm shumë nga kancelaritë e Brukselit. Ani pse nuk duhet harruar se Amerika përmes NATO-s, ende si superfuqi globale mund ta kontrolloj pa probleme të theksuara si sigurinë ashtu edhe stabilitetin e rajoneve… siç është edhe Ballkani Perëndimor, ku Serbia përmes Aleksander Vuçiqit po e loz rolin e Putinit të vogël…

3. Rreziku për një deevropianizim (lexo; një kaos politik e ekonomik) të Amerikës mund të vij vetëm me rizgjedhjen e mundshme të Donald Trumpit. I cili sipas shumë analistëve perëndimor, po edhe vetë deklaratave të tija publike në fushata, është i interesuatër më shumë për “interesat amerikane” se sa ato globale evropiane.

Çfarë tipi lidershipi i duhet shqiptarisë?

1. Kur dikujt i jepet më shumë pushtet sesa që ai në të vërtetë mund ta bartë mbi supet e tija, atëherë te i njejti mund të shfaqen pritshmëri evidente, synime e madje edhe ambicie shumë të rrezikshme e të sëmura që lehtësisht mund të shndërrohen në megalomani e sjellje asociale që sociologjia e njohjes i njeh edhe si patologjike. Në fakt, ky tip lidershipi me prirje e paradispozita të sëmura duke bërë përpjekje siatematike për të përmbushur pritshmëritë e tija jorealiste e shumë herë edhe somnabule, është i gatshëm pa pritesë e pa shumë hamendje edhe të konvertoj në konflikte e konfrontime…madje edhe apokaliptike për grupin, klanin, entitetin e për kombin e shtetin që i takon.
2. Në sociologjinë e njohjes, një lidership i këtij kalibri dhe kësaj prirjeje kur aspiron pushtet absolut (pra, pushtet që nuk delegohet por thjesht “pushtohet” me alarme populiste) gjasat për për dëme të brendëshme kolaterale shkaku i mbikompenzimit të fuqisë politike, jo vetëm që shtohen por bëhen reale e madje edhe të rrezikshme si për demokracinë ashtu edhe për shtetin e atij vendi.
3. Thënë më thjesht; lideri autokratik kur e dëshiron nivelin e aspiruar të pushtetit, në personalitetin e tij zakonisht shfaqen simptomet e mbidozës sl vetëbesimit dhe të pakonkurrencës elektorale…Simptome këto që (dosido; nuk delegohen por, “pushtohen dhe mirëmbahen” sistematikisht përmes propagandës së dhunshme hibride!) në fakt përmbajnë probabilitet të lartë e të theksuar të mbikompensimit për ndjenjën e vetëkontrollit të brendshëm, e që na dëshmojnë për defektet dhe mangësitë që i njejti i ka amputuar gradualisht gjatë procesit të transformimit të tij nga një individ i thjesht në një personalitet autokrat…

Shqiptarëve edhe më tej u duhet lidershipi nacionalist. Arsyeja e vetme madhore, është bashkimi i trojeve dhe instalimi i demokracisë bashk me sundimin e ligjit..

Çfarë tipi lidershipi i duhet shqiptarisë?

1. Kur dikujt i jepet më shumë pushtet sesa që ai në të vërtetë mund ta bartë mbi supet e tija, atëherë te i njejti mund të shfaqen pritshmëri evidente, synime e madje edhe ambicie shumë të rrezikshme e të sëmura që lehtësisht mund të shndërrohen në megalomani e sjellje asociale që sociologjia e njohjes i njeh edhe si patologjike. Në fakt, ky tip lidershipi me prirje e paradispozita të sëmura duke bërë përpjekje siatematike për të përmbushur pritshmëritë e tija jorealiste e shumë herë edhe somnabule, është i gatshëm pa pritesë e pa shumë hamendje edhe të konvertoj në konflikte e konfrontime…madje edhe apokaliptike për grupin, klanin, entitetin e për kombin e shtetin që i takon.
2. Në sociologjinë e njohjes, një lidership i këtij kalibri dhe kësaj prirjeje kur aspiron pushtet absolut (pra, pushtet që nuk delegohet por thjesht “pushtohet” me alarme populiste) gjasat për për dëme të brendëshme kolaterale shkaku i mbikompenzimit të fuqisë politike, jo vetëm që shtohen por bëhen reale e madje edhe të rrezikshme si për demokracinë ashtu edhe për shtetin e atij vendi.
3. Thënë më thjesht; lideri autokratik kur e dëshiron nivelin e aspiruar të pushtetit, në personalitetin e tij zakonisht shfaqen simptomet e mbidozës sl vetëbesimit dhe të pakonkurrencës elektorale…Simptome këto që (dosido; nuk delegohen por, “pushtohen dhe mirëmbahen” sistematikisht përmes propagandës së dhunshme hibride!) në fakt përmbajnë probabilitet të lartë e të theksuar të mbikompensimit për ndjenjën e vetëkontrollit të brendshëm, na dëshmojnë për defektet dhe mangësitë që i njejti i ka amputuar gradualisht gjatë procesit të transformimit të tij nha një individ i thjesht në një personalitet autokrat…

Shqiptarëve edhe më tej u duhet lidershipi nacionalist. Arsyeja e vetme madhore, është bashkimi i trojeve dhe instalimi i demokracisë bashk me sundimin e ligjit..

Kosova dhe Shqipëria, pa një mendje kritike, kreative e imagjinative, e ka kot integrimin!

1. Bota shqiptare sot është pothuajse e privuar totalisht nga një qasje intelektuale për fenomenet dhe proceset nëpër të cilat po gjëmon si Kosova ashtu edhe Shqipëria. Në fakt, ekziston një bollëk akademikësh dhe burokratësh, profesionistësh dhe studiuesish, madje edhe një mori shkencëtarësh dhe teknologësh që dosido me të arriturat e tyre intelektuale kanë bërë emër brenda dhe jashtë, por që figurojnë vetëm me mungesën dhe indiferencën e tyre totale. Sociologjikisht, mund të thuhet se kjo po ndodh edhe për shkakun se shoqëritë tradicionale, që përfituan nga mbijetesa e tyre përmes figurave klasike e historike dosido ishin në thelb antiintelektuale, e për të mos thënë herë herë edhe antikombëtare…!

2. Themi kështu, ngase, shumica e formave dominuese të mendimit kreativ në periudha të historisë e shoqërisë shqiptare, ishin ndërtuar, rindërtuar diku diku edhe amputuar jo përmes normave dhe parametrave standarde të akademizmit të njëmendët, po përmes servilizmit ideologjik apo edhe poltronizmit mediokër sociopolitik. Në fakt duhet thënë troç; “odisejadat” e formimit të tyre intelektual, ishin armiqësisht anti-intelektuale. Pse e themi kështu? Një arsye e fuqishme duket se “banon” ende te imitimi i verbër i normave dhe standardeve kulturore të pushtuesve jo të pakët gjatë historisë sonë të mëkëmbur e të nënshtruar. Histori kjo që në vend që të “prodhoj” ide, koncepte e korniza me dimensione gjithëkombëtare, u vetëkënaq përkohësisht me imitimet dhe mentalitetin e të qenit rob i sistemeve vlerore të huaja. 

3. Pra, mungesa e tipit të intelektualit largpamës, bëri që ata në emër të përshtatjes së sistemit vleror të huaj, të mos arrijnë të dalin nga lëvozhga e normës dhe ndikimit nënshtrues. Tragjika e këtij perceptimi miop dhe historie të akomodimit dhe përshtatjes me sistemet vlerore për rreth, na ka bë që edhe sot e kësaj dite kemi mbetur në të njëjta “koordinata” servile e poltroniste! Mungesa e tmerrshme e intelektualëve në shoqëritë aktuale shqiptare mund të sqarohet edhe me faktin se edhe ata pak “pretendent” që ekzistojnë, e kanë tradhtuar misionin e tyre fisnik; ata edhe sot në vend që të fillojnë të ndërtojnë vizionin për të ardhmen e kombit dhe shtetit gjithë shqiptar, vetëkënaqen me avokime ideologjike e me gjyqësi shekullariste të kohës…

4. Në definimin e intelektualit largpamës shqiptar, ne duhet së pari të bëjmë të ditur se nuk po themi që ky tip intelektuali është apo duhet të shndërrohet në një krijesë mitike e tëhuajsuese që aspiron e udhëhiqet ekskluzivisht nga joshjet dhe ngarkesa praktike e pragmatike që i servon politika dhe bartësit e saj, por, për një tip që e kupton dhe e emancipon boten reale dhe në bazë kësaj përvoje e ndërton, e skicon e kornizon po edhe e projekton rolin dhe të ardhmen e kombit dhe shtetit tonë të përbashkët. Intelektualit të sotëm shqiptar nuk duhet t’i interesojnë idetë e reja krative për hir të vetë ideve si nevojë sublime, por, duhet të hulumtoj ide të reja që qojnë kah reformat dhe ngritja e mendimit dhe kriticizmit social, gjykimit politik, synimeve gjeopolitike dhe ambicieve gjeostrategjike të kombit. 

5. Dhe këtë mision intelektuali shqiptar, mund dhe duhet ta ushtroj  pavarësisht ndikimeve ditore, me një qëndrim butësisht kurioz e rreptësishtë vizionar. Intelektualit të ditëve tona, po ashtu, nuk i duhet fuqia politike e ideologjike për t’i realizuar këto ide fisnike kombëtare e shtetërore, sepse, ai këtë duhet ta ndjejë jo si detyrë obligim, por si detyrim kombëtar e shtetëror. Ku elitave aktuale politike duhet t’u hap përveç syve e mendjen edhe senzorët e intuitës. Atij sot i duhet që në “xherdanin” e vet të qëndisë si “menynë” praktike e pragmatike, ashtu edhe një “road map” udhërrëfyese kombëtare për politikanët servil e konformist që u frikësohen Projektit madhor të bashkimit dhe unifikimit të potencialeve (ekonomike e ushtarake) të kombit. Dhe e gjithë këto parapërgatitje, duhet të futën në funksion të kalkulimeve milimetrike të sfidave gjeopolitike e gjeostrategjike… që kanë filluar të lëvizin me shpejtësi drite.

6. Thënë edhe më thjesht; Ata nuk duhet të gëzojnë vetëm mendje përvetësuese e analitike, porse edhe mendje kritike, imagjinatave, kreative, e transformuese… Në thelb, “proletariati akademik” dhe “ai politik”, kur janë në pyetje interesat kombëtare e shtetërore, nuk është mirë të qëndrojnë indeferent dhe të presin zgjidhje për temat tona vetëm nga qendrat vendimarrëse ndërkombëtare. Ata duhet të shndërrohen në nismëtar të padiskutueshme të Projekteve madhore. Sepse, kemi ende fërkime e polarizime evidente politike, fetare e sidomos sosh ndëretnike (me serbët). Dhe është e pamundur të fitohen këto “beteja” pa qendrat globale vendimarrëse, anipse, edhe atyre u janë luhatur si interesat ashtu edhe fuqia e ndikimit mbi partnerët dhe aleatët e mëhershëm.

7. Poashtu, duhet “mirëkuptuar” se kalimi nga socializmi shtetëror në kapitalizmin postkomunist në shoqëritë shqiptare, sidomos në Kosovë ka hapur shumë plagë socioekonomike po edhe ka krijuar shumë tensione politike me Serbinë. Ambient ky që “aristokracia” shkencore postkomuniste shqiptare përkundër sfidave të shumta nuk arriti të ndërtoj një diskurs të ri, një vision të qartë e ambicioz ku do të shfrytëzoheshin racionalisht të arriturat e ndikimit vleror perëndimor në këto dekadat e shkuara në trojet shqiptare. Ajo në vend të kësaj u mbyll dhe u vetëkënaq në “kështjellën” e privilegjeve dhe ambicieve statusore e ekonomike e politike. Botën sot janë duke e udhëhequr teknokratë të zhveshur tërësisht nga ndjenja kombëtare, ajo sociale, fetare e sidomos ajo politike! I vetmi tipar që ende u ka”mbijetua” këtyre teknokratëve megaloman është dhe mbetet edhe për një kohë identiteti kulturor vleror që po e mbindërton globalizmi si ideologji…

Në thelb, “proletariati akademik” dhe “ai politik”, kur janë në pyetje interesat kombëtare e shtetërore, nuk është mirë të qëndrojnë indeferent dhe të presin zgjidhje për temat tona vetëm nga qendrat vendimarrëse ndërkombëtare. Ata duhet të shndërrohen në nismëtar të padiskutueshme të Projekteve madhore. Sepse, kemi ende fërkime e polarizime evidente politike, fetare e sidomos sosh ndëretnike (me serbët). Dhe është e pamundur të fitohen këto “beteja” pa qendrat globale vendimarrëse, anipse, edhe atyre u janë luhatur si interesat ashtu edhe fuqia e ndikimit mbi partnerët dhe aleatët e mëhershëm.

“Mekdonalizimi” si paradigmë sociopolitike e rirreshtimit të shqiptarëve

1. Që në fillim më duhet ta sqarojë kontekstin e këtij titulli i cili në fakt ka të bëjë me proceset e shpejtuara nëpër të cilat po kalon shoqëria Kosovare, pra ashtu sikurse “Mcdonald’si,” që i referohet një tipi ushqimi që përdoret në situatat kur njeriu është në vrap me kohën ashtu që kjo (mani!?) histeri e vrapimit në një mënyrë apo tjetrën e tjetërson atë nga të qenit e asaj që në fakt është ai në të vërtetë qoftë si individ, qytetarë, si grup apo edhe si shoqëri. S’ pari më duhet ta sqarojë kuptimin dhe referencën, por edhe simbolikën që do të përdoret si kontekst i rrethanave apo ambientit identik shoqërorë në të cilin kujtojë që gjendet shoqëria e re kosovare, ku mënyra e identifikimit social (sidomos) me vlerat e reja tmerrësisht ushtrohet jo me hapa normal por do thoja me hapa kalërues…që natyrisht për reperkusion kanë pasojat që vështirë po dëshmohet se shoqëria jonë mundet me i përballu. Pra, “makdonaldizimi” (Mac Donaldisation of society) thënë më thjeshtë mund të përkufizohet si një proces, ku kultivohet tipi i kulturës së ushqyerit të shpejt (fast-food) që vjen si pasojë e trendit dhe dinamikës së jetës së përditshme sociale e asaj ekonomike në shoqëritë perëndimore, por që ka infektuar definitivisht edhe shoqëritë e reja postkomuniste. Mc Donald’s – është një rrjetë e tërë, pra një maskulturë me përmasa globale e pomfritit, Coca Cola-s dhe hamburgerëve që zakonisht përdoren nga gjeneratat e reja (teenagers) e që tashmë së voni është vërtetuar shkencërisht se të njëjtit po vuajnë nga kompleksi i trashësisë (obesity, XXXL generations), duke u shkaktuar kështu jo vetëm telashe dhe trauma psikike e socialo, por edhe sosh shëndetësore. Kultura e re e ushqimit sipas recetave të Mcdonald’sit, njerëzit pra qytetarët e sidomos shtresën e mesme të këtyre vendeve, në një mënyrë ua ka larguar nga menya (sidomos ajo amerikan) kulturën e të ushqyerit të qetë dhe të relaksuar, ku bashkëbiseduesit kuvendonin qetas dhe pa ngarkesa të përditshmërisë, e njëherit edhe tema lidhur me idet, planet, projektet, bizneset, etj.

2. Mc Donald’s-si, dosido si kulturë masive identifikohet me proceset globale: globalizimin apo westernizimin që në fakt nga shumica e sociologëve eminent sot perceptohet dhe projektohet edhe si amerikanizëm. Kjo ndodhë kështu, s’pari edhe për një fakt tjetër shumë sinjifigativ, se ai është në një farë mënyre një ndër agjensit më të suksesshëm shpërndarës i vlerave dhe përgjithësi kulturës amerikane anekënd botës, pra një ambasador i vërtete i vlerave dhe sistemit të mënyrës hedoniste e konzumeriste të jetesës amerikane…S’ dyti, më duhet të theksojë që diskursi mbi “makdonaldizimin” politik kosovar, si një metaforë e llojit të vetë që është përdorur në rastin, poqese këndëvështrohet nga prizma sociologjike, mund të identifikohet në vija të trasha me vetë procesin (gjykojë) e shtuar dhe tejmase të politizimit të shoqërisë kosovare. Që detyrimisht si një fenomen i llojit të vetë na bënë ta perceptojmë si një fenomen që pak apo fare mund ta hassh në literaturën e gjerë shkencore sociologjike. Shkaqet janë të shumta, por në rastin tonë mendojë që arsyet duhet kërkuar në disa rrafshe, siç janë ato etnopsikologjike, antropologjike dhe gjithsesi edhe sociologjike.Por, neve këtu na intereson rrafshi sociologjik që kujtojë se duhet adresuar apo ndërlidhur me faktorin e mungesës së komunikimit apo humbjes së ndjenjës së solidaritetit midis njerëzve, pra qytetarëve të rëndomtë të cilët duke qenë të ekspozuar një problemi madhor siç ishte ai i realizimit të identitetit kombëtar e shtetërore, na ka bë jo si individ por edhe si shoqëri në tërësi të merremi dhe të interesohemi me pothuajse çdo temë dhe problem që vinte apo akoma vjenë nga sfera e politikës dhe problemet rreth saj. Natyrisht, nëse do ta përdornim një shkallare të njohjes sociale, do kuptonim që niveli i politizimit këtu tek ne në Kosovë, nuk është i intensitetit të njëjtë në të gjitha fazat e paraqitjes së këtij fenomeni interesant e gjithsesi edhe specifik edhe për faktin se në vendet normale dhe me traditë institucionale, zakonisht ishte institucioni i shtetit ai i cili barte mbi supet e veta si përgjegjësinë ashtu edhe nevojën (de)politizimit të qytetarëve të saj në masë dhe cilësi të duhur.

3. Handikapi, i paradigmës shqiptare të traditës së politizimit të pothuajse çdo “fakti” Dirkeminian, si edhe tendenca e shpjegimit të fenomeneve dhe dukurive të çfarëdo natyre qofshin ato me dioptrinë ekskluzive politike, kujtojë duhet kërkuar edhe në procesin e ushtrimit të një represioni dhe segregacioni të pa parë në analet shkencore nga ana e ish regjimit serb në dy dekadat e fundit të shekullit të kaluar, i cili në mënyrë të pavetëdijshme prodhoi at masën kritike. E cila një ditë do të dalë nga shtrati i politizimit të tepruar (apo më mirë me thënë debateve të kota se “liria na vjenë vetë…” “dhe se “mjafton që ne tashmë të qëndrojmë stoik..”) dhe do ta çlirojë Kosovën nga zgjedha serbe. Pothuajse në të gjitha shoqëritë e tranzicionit ka ndodhur një proces i pamohueshëm kur është fjala tek ngritja e përgjegjësisë publike nga ana e subjekteve apo aktorëve dominues politikë të cilët me fuqinë e votës bëjnë projeksione kombëtare dhe sosh shtetërore. Që nënkupton zhvillime të atilla emancipuese për të krijuar masën kritike për përgjegjësit dhe nevojat si standarde të shoqërive bashkëkohore demokratike. Historia e gjertanishme e këtyre shoqërive ka dëshmuar gjithashtu se procesi i rirreshtimit duhet të ndodhë në disa plane, në mënyrë që të arrihet standardi i sigurisë dhe i përgjegjësisë së institucioneve dhe gjithë inxhinieringut social (zbutja e papunësisë në gangrenë që edhe sot po i përcjellë këto vende) e sidomos atij kulturor (ndryshimi gradual dhe në koherencë me nevojat dhe apetitet e grupeve të ndryshme të interesit), në mënyrë që të funksionoje sa më mirë demokracia dhe shteti. Ky proces duhet të ndodhë në sferën ideologjike, atë programore, juridike, sociale dhe sidomos atë kulturore…

Mc Donald’s-si, dosido si kulturë masive identifikohet me proceset globale: globalizimin apo westernizimin që në fakt nga shumica e sociologëve eminent sot perceptohet dhe projektohet edhe si amerikanizëm. Kjo ndodhë kështu edhe për një fakt tjetër shumë sinjifigativ, se ai është në një farë mënyre një ndër agjensit më të suksesshëm shoërndarës i vlerave dhe përgjithësi kulturës amerikane anekënd botës, pra një ambasador i vërtete i vlerave dhe sistemit të mënyrës hedoniste e konzumeriste të jetesës së botës perëndimore…

Albin! tani bëhu pragmatik e praktik!

1. Albin Kurtin, KM e Kosovës e njoh për shumë vite… E kam përkrahur dhe inkurajur publikisht guximin e Tij edhe atëherë kur të gjithë ishin kundër! Tani, me argumentet e shtrirjes së sovranitetit në veri që padyshim po rriten dita ditës, kam përshtypjen se është koha që “xherdanit” të guximit të ia bashkangjes edhe tiparin e burrështetasit, e sidomos ate të pragmatikut racional dhe realistit praktik, në kuptimin që të vazhdojë të lozë lojën “ngrehe e mos e këput”…! E them këte duke u bazuar gjithnjë në dinamikën e zhvillimeve dhe proceseve gjeopolitike e gjeostrategjike që po ndodhin aktualisht anembanë globit. E ku ne shqiptarët duhet ta marrim dosido hisen tonë historike të refuzuar e të kontestuar me shekuj të tërë. Thënë më thjesht; duhet faktorizohemi, pa asnjë dyshim. E për këte, përveç guximit politik, na duhen si gatishmëria jonë ushtarake ashtu edhe forca e rritur ekonomike…

2. Tani, kujtoj që çdo veprim i mëtejm politik, në raport me Serbinë (dhe jo vetëm ai politik, por, edhe ai ushtarako-policor!) do duhej matur mirë e më mirtë dhe të bëhet (pa asnjë dyshim!) në kordinim me aleatët tanë strategjik.. Arsyeja e vetme, kujtoj unë është dhe do mbetet, se në këtë “odisejadë” të sovranitetit të ngritur e padyshim edhe të rritur sot, nuk jemi vetëm ne. Kushedi, mund të ndodh që në këte ekapansion gjeopolitik e gjeostrategjik tonin, të kemi ndonjë “fije” shprese për t’u realizuar ëndrra jonë për Shqipërinë Etnike!

3. Këte dilemë fare nuk e kam! Sepse, shqiptarët asnjëherë nuk kanë qenë më të vetëdijshëm (për rolin e tyre) dhe me mobil (në kuptimin e rëndësisë dhe peshës sonë “specifike”) se sa sot, sidomos kur janë në pyetje interesat gjithëkombëtare në këte pjesë të botës. Uroj të kem të drejtë…

Albin!…kam përshtypjen se është koha që “xherdanit” të guximit të ia bashkangjes edhe tiparin e burrështetasit, e sidomos ate të pragmatikut racional dhe realistit praktik, në kuptimin që të vazhdojë të lozë lojën “ngrehe e mos e këput”…! E them këte duke u bazuar gjithnjë në dinamikën e zhvillimeve dhe proceseve gjeopolitike e gjeostrategjike që po ndodhin aktualisht anembanë globit.

Shkollat tona kanë më shumë nevojë për sociolog, se sa psikolog

https://www.facebook.com/share/v/iJyrGjiUnbunomHd/?mibextid=rCjUum

Amerika edhe më tej mbetet lidere globale

https://youtu.be/HolgJXodl70?si=pslOjwlL50oeBFPV